Nederland Kom Erbij: Ik denk altijd dat anderen mij niet moeten

In september worden er in heel Nederland Kom Erbij activiteiten georganiseerd. Een samenwerkingsverband rond het Kom Erbij festival op 21 september 2017 in Kampen, bestaande uit o.a. Welzijn Kampen, Humanitas, MEE IJsseloevers, Axis Mundo, de Verrekijkers en Komplu, publiceert in de aanloop naar dit festival geregeld ervaringsverhalen in de Brug. Deze week het verhaal van...

Mirjam (59)

Dat waar ik last van heb gevoelens van eenzaamheid zijn, weet ik pas sinds kort. Door gesprekken die ik als ggz-ervaringsdeskundige met eenzame mensen voer. Opeens realiseerde ik mij, verdomme dit betreft mij ook. Maar het gevoel dat ik anderen tot last ben, heb ik al mijn hele leven.

Ziekmakende omgeving

In mijn hoofd krijg ik altijd straf. Dat komt uit mijn kindertijd. Thuis was onveilig. Er was altijd verwarring en narigheid. De stemming kon per minuut omslaan. Ik werd als kind geestelijk en lichamelijk mishandeld. Dus trok ik me in mezelf terug, verstopte mezelf. Op mijn 17de liep ik weg van huis. Weg uit die ziekmakende omgeving, zeg ik nu terugblikkend. Maar ik hield er trauma’s aan over. Complexe posttraumatische stressstoornis heet dat nu. Ik heb nog altijd het gevoel dat ik er eigenlijk niet mag zijn. Ik moet kapot.

Angst voor anderen

Ik heb veel vermeden in mijn leven, veel verkeerde keuzes gemaakt, ben met veel dingen gestopt, allemaal uit onzekerheid en angst voor anderen. Twintig jaar geleden kreeg ik een diepe depressie en ben ik gescheiden. Mijn man had ook al het nodige meegemaakt. We trokken het toen samen niet meer. Ik was altijd bang om alleen te komen staan en durf sindsdien geen nieuwe relatie meer aan. Ik heb een tweelingbroer, maar ook met hem voel ik geen echte band. Wel met mijn vier kinderen, al heb ik moeite dat te geloven. En ik heb ook vriendinnen waarbij ik mij op m’n gemak zou moeten voelen, maar dat dus zelden doe. Ik denk toch altijd dat ze me eigenlijk niet moeten. Ook op dagen dat ik mij beter voel, hoeft er maar iets te gebeuren wat dat prettige gevoel verstoort. Een negatieve opmerking die ik dan ontzettend op mezelf betrek, en wham daar ga ik weer. Dan wil ik weer niets liever dan mezelf totaal begraven.

Alles bedekken lukt steeds moeilijker

Ik slaag er al m’n hele leven in mezelf toch telkens weer hoog te houden. Door steeds weer de confrontatie aan te gaan en allerlei expressieve dingen te doen, zoals zingen in een koor en theater. Zo leef ik over mijn eenzaamheid heen, overschreeuw ik dat gevoel. Al lukt naar mate ik ouder word dat wegschuiven van angsten steeds moeilijker. De trauma’s blijven het zelfde. Er zitten wel korstjes op die wonden maar het lijkt wel of die steeds kwetsbaarder worden.

Ik hoef me voor mijn gevoel niet te schamen

Al toen ik nog thuis woonde, zocht ik stiekem hulp, maar dat werd toen afgedaan met ‘meisje met puberproblemen’. Later ging ik meermaals in therapie en ben, omdat ik suïcidaal was, ook opgenomen geweest. Inmiddels weet ik dat als ik me zo voel, ik me daar niet voor hoef te schamen. Dat is dan zo en mag ik van mezelf zelfs manieren verzinnen waarop ik me zou kunnen suïcideren. Dat is dan niet bedreigend maar ontspant juist. Dan kan ik slapen en weet ik dat ik er de volgende morgen weer heel anders in sta.

Werk en dagritme geven afleiding

Werk hebben, dagritme, voor mijn idee zinvol bezig zijn, geeft me afleiding. Niet dat ik dan ineens wel verbinding voel. Dan voel ik om zo te zeggen even niet en kom op die manier toch verder. Daarom ben ik nu ik werkloos ben heel blij met wat ik als ggz-ervaringsdeskundige voor andere mensen beteken als ‘hoopverlener’. Het sluit aan bij mijn missie om psychische aandoeningen en eenzaamheid meer bespreekbaar te maken, want aan mij zie je ook niet af hoe ik me voel. Zelf durf ik naar andere mensen toe nu meer over mijn gevoel te praten, te vragen of ze me wel aardig vinden. Hoe eng ik dat ook vind, want het kan ook een selffulfilling prophecy worden. Dus het blijft balanceren op het scherp van de snede.

De bal ligt bij mij

Maar dat ik nu weet dat wat ik voel eenzaamheid is en dat veel mensen daar last van hebben, maakt ook dat ik mij er minder voor schaam. Fijn vind ik ook dat ik dat gevoel nu om zo te zeggen kan vastpakken. Dat je kunt praten over wat er voor nodig is om er zelf uit te kunnen komen. Want de bal ligt bij mij. Ik moet mezelf steeds weer over de drempel heen drukken, niet teveel afzeggen en op een zo leuk mogelijke manier door mijn leven zien te komen.

Meer informatie en verhalen over eenzaamheid lees je op www.eenzaam.nl.