Column wethouder van der Sluis: KAMPEN is participatie (deel 2)

Nederland heeft 17 miljoen bondcoaches. Kampen heeft 54.500 denkers en doeners. Politiek is van en voor iedereen. Er is denkkracht in de samenleving en niet alleen bij 31 raadsleden. Maar je moet de denkkracht wel willen vragen en inzetten. In mijn vorige column had ik het over de schijnbare tegenstelling tussen politiek en burger. Ik vrees dat door het gedoe in Den Haag we niet een heel veel positiever beeld kunnen schetsen. Maar wat nu als er helemaal geen tegenstelling is tussen de politiek en de burger? Wat als er nu wel gedeelde belangen zijn en geen scherpe polarisatie? Dat we samen nadenken over wat goed voor Kampen is en dat we participatie een impuls kunnen geven. Ik bedoel niet alleen maar luisteren naar plannen in zaaltjes, bezocht door vaak dezelfde mensen of  mensen met gewoon veel tijd of bepaalde interesses, met slappe koffie onder fel tl-licht. Maar gewoon van onderop. Hoe? Een pasklare oplossing is er niet maar willen we de politiek dichter bij de inwoners brengen dan is mijns inziens K.A.M.P.E.N nodig. Dit zou op wijkniveau kunnen. Geef bijvoorbeeld een wijk de vrijheid om zaken zelf te bedenken en uit te voeren.

De K staat voor Kaders. Een onderwerp moet scherp afgebakend zijn. Helder moet zijn wat de opdracht is en wat de uitdaging is. Een te ruime opdracht zal bij voorbaat een energievreter zijn en roept alleen teleurstelling op (“bedankt voor de inzet, heel waardevol. Zo waardevol dat we het goed opbergen in een hele grote bureaulade”).
De A staat voor Acceptatie. Dit vraagt om een motivatie van de inwoners om dit verder op te pakken. Een onderwerp moet leven en geen verplicht nummer worden. De inwoners moeten de opdracht omarmen en accepteren. Het kan en mag geen moetje worden.
De M staat voor Meedoen. De participatie in de stad of in een wijk vraagt om een brede afspiegeling. Van het gezicht van de wijk tot aan de stille vrijwilliger, van de bankdirecteur tot aan een uitkeringsgerechtigde; er moet een afspiegeling zijn om van elkaar te kunnen leren.
De P staat voor Poen. Wil participatie slagen dan moet helderheid bestaan over het budget dat gebruikt kan worden en het budget waarbinnen de oplossing moet worden gevonden. Als dit niet gebeurt dan is er geen mogelijkheid om iets te doen (bijvoorbeeld een deskundige te raadplegen) en zonder uitvoeringsbudget stranden de mooiste ideeën.
De E is van Eenvoud, oftewel; houd het simpel. Vraag van inwoners geen visie voor 2050. Dat kan niemand in een korte periode en staat te ver van het bed. De problemen van nu zijn al uitdagend genoeg.
De N staat voor Noodzakelijk/Nu. Het is tijd om hiermee te experimenteren omdat politiek niet iets is wat eens in de vier jaar in de picture staat. Begin klein maar wacht niet te lang. Geef inwoners de ruimte en voer het ook uit als het binnen de kaders is. Voor wat hoort wat.

Ik snap best dat het lekker makkelijk schrijven is van achter een bureau en dromend kijkend uit het raam. Toch zou dit het proberen waard zijn. Laat een wijk zelf een mini-democratie starten en maak het concreet. Laat mensen zelf ervaren welke keuzes er gemaakt moeten worden en tot de conclusie komen welk algemeen belang (in plaats van individueel belang) moet voorgaan. Dan zal een voorstel vanuit de inwoners draagvlak krijgen. Komt men er niet uit dan komt het automatisch op het bordje van de gemeenteraad. Maar dan hebben onze bondscoaches zichzelf in ieder geval niet buitenspel gezet.