Italianen zwaaien Zandbergen uit: Pelgrim tot ziens
· leestijd 2 minuten Algemeen(door Christiaan Schutte)
KAMPEN ? Drie motorrijders die even lappen voor zijn verblijf en eten, horeca-exploitanten die de rekening achterwege laten. De Italiaanse gulheid is geen marketingtruukje. Het bestaat echt weet pelgrim Hans Zandbergen inmiddels. Zijn voettocht naar Rome ?bijna 2.500 kilometer ? werd voor de Kampenaar een even warme als uitputtende ervaring.
Uitputtend omdat de Apenijnen en Toscane hem bijna te gortig werden na de ook al niet malse hellingen van de Dolomieten. Zandbergen die eerder ook al de pelgrimsroute naar Santiago de Compostella liep, vond zijn Romeinse avontuur de overtreffende trap. ?De natuur onderweg vond ik nog veel mooier dan tijdens de Santiago-tocht. Dat begon al in Duitsland. Italië is helemaal prachtig, ook qua cultuur. Dan sta je daar als oud-bouwvakker in de mooiste kerken of te kijken naar waterkeringen van marmer. Overigens heb ik geen notie van de historische plaatsen waar ik ben geweest. In tegenstelling tot de meeste mensen houd ik dat echt niet bij. Ik geniet gewoon.?
De Italianen veroverden het hart van Zandbergen. Meer dan eens kreeg hij spontaan onderdak en voedsel aangeboden. Met bij het afscheid geen rekening maar een ?pelgrim tot ziens' als groet.
Rebels
Zwitserland, hoe mooi ook, vond hij minder fijn om te verblijven. ?Een Zwitser die een tijdje met mij mee liep bekende: ?Bij ons draait alles helaas om geld'. Nou dat klopt ook wel een beetje. Voor een overnachting in een eenvoudig hotel betaal je soms al honderdzeventig Zwitsers Frank. Dat ga ik dus echt niet betalen. Tegen een dame bij de receptie van een hotel zei ik dat ik dan wel mijn tentje voor de deur zo opslaan. Vond ze niet zo leuk. Vervolgens ging ze overleggen en kon het opeens voor negentig Frank. Als mensen zulke prijzen vragen, komt mijn rebelse kant boven.?
Eenmaal door Zwitserland getrokken wachtten Zandbergen dus de Dolomieten, oftewel de Italiaanse Alpen. Onweer zoals de Kampenaar het nooit eerder meemaakte, dwong hem een stukje met de bus te gaan. ?Ik heb tien kilometer gesmokkeld, maar daar doen ze bij het afstempelen niet moeilijk over hoor?, zegt Zandbergen lachend. ?Dit was overmacht. Ik werd 's ochtends nog wel gewaarschuwd, maar je moet toch verder. Drie uur lang was de hemel donkerblauw en waren er aan een stuk door lichtflitsen.?
Beetje gek
Als bewijs dat hij alle stempels toch echt heeft gehaald, laat Zandbergen de stempelkaart zien. ?Kijk dit is een heel bijzondere. Die krijg je alleen als je echt ver hebt gelopen.? Die vreemde Hollander ? je bent toch wel een beetje gek als je helemaal uit Noord-Europa komt, zo vinden de Italianen ? had er zeker recht op vond de organisatie. Opvallend vond Zandbergen dat het Noorden van Italië op hem niet echt een streng Rooms-katholieke indruk maakte. ?Hoe dichter je bij Rome komt, hoe meer dat verandert.?
De eeuwige stad zelf ontvouwde zich als een schitterend panorama voor Zandbergen. ?De laatste kilometers liep ik in een rechte lijn met uitzicht op de Sint-Pietersbasiliek. Helaas had ik de pech dat het heel druk was in de stad en de hotels bomvol zaten. Daardoor kon ik niet, zoals ik wilde, langer in de stad blijven.? Lang treuren deed Zandbergen niet. Een volgende tocht staat alweer gepland. Zijn derde pelgrimsroute heeft weer als eindbestemming Santiago de Compostella, maar dan begint hij in Valencia en trekt hij met een bocht door Spanje.
