Humor met een Boodschap: Wen er maar aan
· leestijd 2 minuten Algemeen(door Marcel Kalter uit Kampen)
" Afgelopen zaterdag was me er wel een. Zo’n dag om nooit te vergeten. Die zal de geschiedenis ingaan als de dag waarop Dos Kampen na twintig jaar weer kampioen werd. Na vier seizoenen keren ze weer terug in de eerste klasse. Iedereen die Dos Kampen een warm hart toedraagt: van harte gefeliciteerd!
Voor mij begon de dag als elke andere zaterdag. De wekker ging om kwart over zeven, omdat mijn jongste zoon in Almelo moest voetballen. Dat was nog wel een paar keer knipperen met de ogen voordat ik de moed had opgeraapt om het bed uit te stappen. Vrijdagavond had ik zelf een heerlijk optreden mogen verzorgen en ik lag daardoor pas om half twee in mijn mandje. Die paar uren slaap hadden niet het effect waarop ik had gehoopt. Ik was werkelijk nog zo duf als een konijn. Na een dik uur rijden kwamen we in Almelo aan en om half elf begon de wedstrijd van Sam. In de auto hadden de jongens al een ‘dikke bek’. Oranje Nassau had met 15-0 verloren van het team dat door onze jongens die week daarvoor was verslagen. Dit werd een makkie. Nou… dus mooi niet. Uitslag 2-1. Oranje Nassau ging er met de winst vandoor. En Sam had vandaag een beetje pech. De enige goal kwam wel van zijn schoen, maar hij raakte ook twee keer de lat met mooie schoten van afstand. Met de achtste plek op de ranglijst was dit niet het beste seizoen van deze lichting. Nu snel terug naar IJsselmuiden, omdat ik had besloten om samen met mijn vriendin naar Enschede te rijden om de kampioenswedstrijd van Dos te bekijken.
Ongeveer twintig minuten na de aftrap kwamen wij pas aan. Sparta Enschede stond toen al met 1-0 voor. Een paar bekende ‘Dossers’ wierpen een blik op Lucy en mij en vroegen aan mij als IJVV-er: ‘Wat kom je hier doen?’ ‘Ik kom wat geluk brengen!’ zei ik gekscherend. Ik wist toen nog niet wat mij een half uur later te wachten stond. Na een paar goede kansen over en weer klonk het fluitsignaal. Dos Kampen ging met een achterstand de rust in. De hoogste tijd voor een lekkere vette hap. Toen ik daarna in de rij stond voor een koud colaatje, kwam Lucy samen met een ander op mij aflopen met de vraag of ik direct iemand naar Kampen wilde brengen, omdat zijn schoonvader plotseling was overleden. Hij was met de supportersbus meegekomen, maar kon natuurlijk niet wachten tot het eind van de wedstrijd. Hoe jammer ik het ook vond, dit verzoek kon ik niet weigeren. Dit zijn de momenten waarop je als mens wat voor elkaar kunt betekenen. Daarbij valt zo’n wedstrijd helemaal in het niet.
Op de terugweg naar Kampen bleek al snel dat Dos goed uit de kleedkamer was gekomen. Het mobieltje verraadde dat de voorsprong van Sparta Enschede vliegensvlug werd omgedraaid in een achterstand. ‘Ze moeten het kampioenschap straks maar opdragen aan jouw schoonvader!’ gaf ik aan. De laatste minuten van de wedstrijd konden we in de auto meekijken met iemand die live aan het streamen was. Het was mooi om te zien hoe het feestje na het laatste fluitsignaal werd gevierd. We waren toen al bijna in Kampen en hebben de man bij het huis van zijn schoonvader afgezet. Als je daar dan wegrijdt en het even laat bezinken, weet je weer dat het lijntje tussen geluk en verdriet flinterdun is.
Laatst zag ik weer een mooie spreuk voorbijkomen: er zijn maar twee dagen in het jaar waarop je helemaal niets kan doen. De ene is gisteren en de andere is morgen! Vandaag werd mij weer duidelijk dat we alleen het ‘NU’ maar hebben om te leven en lief te hebben. De afgelopen weken kwam bij diverse Dossers op social media de kreet ‘Wen er maar aan!’ voorbij. Dan doelden ze natuurlijk op de eerste plek en het kampioenschap. Want over de dood kan dit niet gaan… dat went nooit! Rust zacht, lieve voor mij onbekende schoonvader…"
