Hondenhoek: Bijtincidenten

Het artikel dat een paar weken geleden in de Brug stond, vermeldde dat er onenigheid geweest is tussen enkele honden die elkaar niet mogen. Wat kan hiervan nu de oorzaak zijn? Heel vaak vindt het zijn oorsprong al in de jeugdige leeftijd van de dieren. Als zij samen met de baas een wandeling maken in een prachtig park waar zij geweldig met elkaar en met andere soortgenoten kunnen rennen, is dit voor de beesten en de geleider een paradijsje.

Maar binnen de bebouwde kom mogen en kunnen zij niet los en dit geeft  frustratie aan het brein van het dier. Net als zij de hoop hebben om een speelkwartiertje in te lassen, is de lijn de grote spelbreker. Omdat ze dan niet bij elkaar kunnen komen, krijgen bepaalde hersengedeelten een lichaamseigen stofje toegediend, wat ervoor zorgt dat er irritatie ontstaat. En die wordt dan niet op de baas maar soms op de soortgenoot gebotvierd. (dit verschilt ook per ras). En door die onmacht van de dieren onderling is de antipathie ten opzichte van elkaar geboren. Op een ander tijdstip van ontmoeten speelt er dan wel iets anders met de hond, namelijk het geheugen van de het beest. En dan wordt het getrek aan de lijn naar elkaar toe niet meer een vriendschappelijke ontmoeting, maar een vijandig bekvechten. 

Het gevolg is: zodra de gelegenheid zich voordoet dat ze elkaar te grazen kunnen nemen, omdat een van de twee of beide loslopen, die gelegenheid ook zal worden benut. In de meeste gevallen blijft het bij een hap-snap-gebeuren en valt de schade nog wel mee. Zoiets  wordt geschaard onder de lichte bijtincidenten en de eigenaren doen er goed aan om hun dieren te pakken, ieder een kant op te gaan en elkaar nog een prettige dag toe te wensen. Een zwaarder vergrijp vereist natuurlijk een gedegen afhandeling tussen de eigenaren onderling, maar dit komt gelukkig zelden voor tenzij de honden elkaar niet meer kunnen luchten of zien. Het zijn meestal de bazen die het hardst schrikken.

Als hondenliefhebbers moeten wij wel weten dat wanneer honden eenmaal een aversie ten opzichte van elkaar hebben ontwikkeld, dit krachtsinspanning vereist om het weer in goede banen te leiden. Een cursus met de hond volgen behoort tot de mogelijkheid, echter in de praktijk zijn er maar weinig mensen die het wat dit betreft  tot een allround, bevredigend, goed resultaat hebben gebracht. Maar  realiseer je wel dat de maatregelen die een gemeente kan en mag nemen er niet om liegen. Denk hierbij aan een aanlijngebod waarbij de lijn 1,5 meter lang is en niet meer (is in deze tijd acceptabel, maar dit gaat voor ons wel veranderen), een muikorfgebod, tijdelijke of permanente inbeslagname, of het opleggen van het verplicht volgen van een gedragscursus, gegeven door een daarvoor bevoegd cursusleider. Eventueel later beslist het bevoegd gezag of de hond weer in de maatschappij kan worden toegelaten. En niet onbelangrijk: dit op kosten van de eigenaar.

De oplossing die het meest voor de hand ligt is: wen je hond er vanaf de pupleeftijd aan om in losloopgebieden lekker vrij met andere honden te communiceren.  Gun hem daar zijn speelmomenten door hem ongehinderd ‘hond’ te laten zijn, zodat de gesocialiseerde hond en zijn begeleider(s) daarna vanuit vriendschappelijke sfeer weer huiswaarts keren.

Bert Nieuwenhuis.