Humor met een boodschap: Te kort door de bocht
· leestijd 2 minuten Algemeen(door Marcel Kalter uit IJsselmuiden)
Ongeveer vijf jaar geleden heb ik iets meegemaakt waar ik vaak aan terugdenk als ik een wegpiraat tegenkom. Ik was op die dag voor mijn werk onderweg naar een klant in Amstelveen. Een kilometer voor mijn eindbestemming gebeurde het. Ik naderde een kruising waar ik linksaf moest slaan. Ik zat wat te kloten op mijn telefoon en reed daardoor iets te veel op het midden van de weg. Van rechts kwam een donkere, aan alle kanten gespoilerde en gepimpte BMW door de binnenbocht gescheurd. We konden elkaar maar net ontwijken. Ik zag in mijn spiegel dat hij met zijn auto in de berm belandde. Het ging maar net goed. Hij aarzelde geen moment en draaide zijn BMW behendig om verhaal te komen halen.
Ik keek nog een keer in de spiegel. Mijn hart klopte in mijn keel. Het viel direct op dat hij iets meer trainingsuren in de sportschool had gemaakt dan ik. Hij kwam steeds dichterbij. Fuck, nu ben ik echt de sjaak, schoot door mijn gedachten. Iets verderop was een parkeerhaven. Ik moest stoppen. Doorrijden was voor mij geen optie. Ik zette de auto aan de kant en hoopte dat de BMW me voorbij zou scheuren. Een dikke middelvinger naar m’n hoofd was nu het beste scenario. Met piepende banden kwam de BMW tot stilstand. Pal achter mijn auto. De jonge jongen wist niet hoe snel hij uit zijn auto moest komen. Hij leek woedend. Twee opties bleven over. Ik kon de auto op slot doen en het raampje een klein stukje naar beneden om hem aan te horen. Of ook uitstappen en hem op een positieve manier te woord staan. Die laatste optie kon ook een test voor de sterkte van mijn gebit of oogkas worden. Ik besloot toch maar uit te stappen en alle gevolgen te accepteren.
‘Wat ben jij voor idioot!’ schreeuwde hij direct. Ik besloot me kwetsbaar op te stellen. ‘Sorry man. Ik lette niet goed op, omdat ik met mijn telefoon bezig was. Stom van me. Jij hebt toch geen schade aan jouw auto?’ Ik bleef ijzig kalm. Ik zag de blik in zijn ogen veranderen. Zo’n reactie had hij niet verwacht. Hij stamelde: ‘Nou nee, ik denk het niet.’ Hij liep een rondje om zijn auto en kwam gelukkig tot dezelfde conclusie. ‘Nogmaals excuses dat ik je zo heb laten schrikken,’ ging ik verder. ‘Maakt niet uit,’ waren zijn laatste woorden. Hij stapte weer in en scheurde weg. Al met al duurde dit zo’n twee minuten, maar het leek wel een uur.
Dit liep voor mij goed af. Beter dan ik had verwacht. Ik had natuurlijk niet op mijn telefoon mogen kijken tijdens het rijden. Maar door me kwetsbaar op te stellen en vooral niet te focussen op zijn fout, is dit met een sisser afgelopen. Door mijn keuze ging ik met een grote bocht om een potentieel blauw oog heen…
