Humor met een boodschap: Wandelen op wieltjes
· leestijd 2 minuten Algemeen(Door Marcel Kalter uit IJsselmuiden)
Ik heb niet zo veel met materiële dingen. Toch hebben we sinds augustus iets in huis dat niet behoort tot de standaard uitrusting van het gemiddelde huishouden: een elektrisch invalidenwagentje. Het vervangen van de versleten rechterknie van Lucy was de aanleiding voor deze investering. Voordat ze er de eerste keer mee op pad kon gaan, had haar dochter het wagentje al opgeleukt met een grote beer en een vlaggetje. Die beer ging Lucy iets te ver, maar met het vlaggetje heeft ze de hele tijd rondgereden. Omdat het herstel zeer voorspoedig verloopt, staat de scootmobiel nu voornamelijk in de bijkeuken te wachten totdat-ie het daglicht weer mag zien.
Zaterdag 6 maart was het zover. Ik had een afspraak gemaakt met een goede bekende, die voor het verplaatsen van zichzelf echt afhankelijk is van zijn scootmobiel. Om hem uit zijn dagelijkse sleur te halen en om even bij te kletsen had ik beloofd samen een ritje te gaan maken in onze scootmobiels. Mijn lol begon al op vrijdagavond toen ik naar het benzinestation reed om de banden op te pompen. Het kleine jongetje in mij genoot met volle teugen van het ‘scheuren’ door de bochten. De volwassene in mij lachte inwendig om alle blikken van bekenden, die mij vol verbazing in dit karretje zaten aan te gapen. Zij wisten natuurlijk niets van mijn voorgenomen toertocht die volgende morgen.
Ik was de bocht bij ons huis nog niet om of ik reed een van mijn voormalige voetbaltrainers tegen het lijf. ‘Wat heb-ie dan? Ik skrikke mien dood!’ kwam direct uit zijn mond. ‘Niks aan de hand hoor. Ik ga een rondje rijden met iemand, die dagelijks in een scootmobiel zit. Voor mij is dit eigenlijk een leuk uitje.’ Vervolgens liet hij het echte schrikken aan mij over. ‘Ik komme straks wè in zo’n ding te zitt’n. Mien spier’n hecht’n zich niet meer an mien gewricht’n!’ Na dit klotenbericht ouwehoerden we nog even en daarna scheurde ik snel richting mijn nieuwe racemaatje.
Daar gingen we. Voor het eerst wandelen op wieltjes. ‘Rijd jij altijd over de stoep of over de weg?’ vroeg ik aan hem. ‘Meestal over de weg,’ was zijn antwoord. Mijn zwartgallige humor speelde weer op. ‘Het zou toch wat zijn als ik straks word aangereden door een auto en dat ik door dit ongeluk voor altijd in zo’n ding moet zitten?’ We zagen het zo voor ons en lagen allebei in een deuk. We ‘raceten’ over de dijk langs de IJssel richting Wilsum. Daar hebben we bijna anderhalf uur gekletst. We hebben afgesproken dit één keer per maand te doen. Toen ik thuiskwam werd ik overvallen door gemengde gevoelens. Blijdschap, medeleven, geluk en sympathie waren in mijn hoofd met elkaar aan het stoeien. Ik besefte ineens heel intens dat lopen voor velen helaas niet zo vanzelfsprekend is. Heel bewust en met een grote glimlach zette ik de volgende stap…
