Kampen - Anneke van der Velde van de Vrijzinnige Hervormden aan de Vloeddijk in Kampen. Foto Freddy Schinkel, IJsselmuiden © 310821
Kampen - Anneke van der Velde van de Vrijzinnige Hervormden aan de Vloeddijk in Kampen. Foto Freddy Schinkel, IJsselmuiden © 310821 Schinkel

Column: Ik geloof het wel, ‘Hoe kostbaar is een kwetsbaar mens…’

· leestijd 2 minuten Algemeen

Ik was op bezoek bij een van de oudere gemeenteleden in de polder. Meneer had vroeger een boerderij gehad. Hij wist daar mooie verhalen over te vertellen. Ook over hoe hij als kind in Amsterdam had gewoond, en welke tramlijn hij moest nemen om bij zijn grootouders op bezoek te gaan.

Precieze herinneringen aan heel vroeger. In schril contrast tot zijn huidige vermogen om te herinneren. Uiteraard had ik me aan het begin van het gesprek netjes voorgesteld, maar gedurende het uur dat ik bij hem op bezoek was, vroeg hij me nog een aantal malen wie ik ook alweer was.

Hij was qua uiterlijke verzorging een beetje in verval geraakt. Zijn kinderen woonden ver weg en konden er niet dagelijks op toezien dat hun vader er -zoals ze van hem gewend waren- piekfijn uitzag. Op de dag dat ik hem bezocht, had hij zijn haar in een mooie kuif overeind gestyled, maar was hij vergeten zich te scheren. Een vrolijk geruit overhemd op een verwassen joggingbroek. Aan de armleuningen van zijn rolstoel had het zorgpersoneel twee kleurige washandjes gehangen. Eén voor zijn portemonnee, en één voor de afstandsbediening van de televisie.

Die afstandsbediening is belangrijk. Meneer houdt van klassieke muziek en luistert en kijkt er de hele dag naar, via YouTube, op een heel groot televisiescherm.

Hij liet me zien hoe het werkte, en we kwamen in de ‘Messiah’ van Händel terecht. We zagen op zijn grote scherm een mooie opname van een uitvoering in Wenen. Nadat keurig vermeld werd wie de uitvoerende musici waren, zagen we de tenor, de bas, de sopraan en de alt het podium op komen lopen, en begon het concert. Meneer trommelde mee met zijn vingers en stampte mee met zijn voet. Na een minuut of twee stopte hij de opname, spoelde hij terug, en liet hij het geheel opnieuw starten. Weer het intro, weer de opkomst van de zangers en zangeressen. Dit ging zo een keer of vier door. Bij de derde en vierde keer dat de uitvoerende musici opkwamen, zei meneer: ‘Hé, daar heb je ze alweer!’. En opnieuw startte de Messiah en trommelde en stampte meneer er lustig op los. Tot de twee minuten om waren, er terug gespoeld werd en alles weer van voor af aan begon.

Ik moest er in het begin wel een beetje om lachen, maar langzamerhand raakte ik ook een beetje geërgerd. Ik vond de muziek mooi, en wilde graag verder luisteren. Maar telkens werd het geheel abrupt stil gezet.

Het deed me denken aan mijn jongste dochter. Hoe ik -toen ze een jaar of twee was- eindeloos het begin van een spelletje moest herhalen waarbij er plotseling een clowntje tevoorschijn sprong. Eén keer was niet genoeg; het ging de hele dag door. We deden dat met plezier en liefde voor haar. Steeds opnieuw was ze even verwonderd, en dat vonden we mooi.

Waarom kostte het me dan zoveel moeite om met deze meneer eindeloos te kijken naar de start van de Messiah van Händel? Hij was steeds even verwonderd als mijn dochter toen..  Is de verwondering van een mens die aan het begin van haar leven staat, meer waard dan die van een mens aan het eind van zijn leven?

‘Hoe kostbaar is een kwetsbaar mens..’, dicht Okke Jager.

Anneke van der Velde
Voorganger Vereniging van Vrijzinnigen

Nick de Vries