Raadspraat GBK: Valse verwachtingen

Toen ik mij kandidaat stelde op de kieslijst van Gemeente Belang Kampen was de meest gehoorde zin uit mijn omgeving: “politiek, dat is echt wat voor jou maar weet alsjeblieft waar je aan begint”. 

De woorden slangenkuil, leugens en niet te vertrouwen vielen vaak in de zinnen die volgden. Maar laten dit nu net de zaken zijn die mij zo aantrekken in zowel de politiek, als het juist níet weten waar je aan begint. Als je namelijk niets verwacht kan het ook nooit tegenvallen is mijn motto. Daarnaast geeft je dit een open blik en zie je kansen en mogelijkheden die anderen niet zien. Ook dit gebrek aan vertrouwen en met name in de lokale politiek was juist voor mij de reden om daar dan verandering in te willen aanbrengen. Maar waar komt dit wantrouwen nu eigenlijk vandaan?

Nu ik een beetje begin te landen binnen de muren van het gemeentehuis en de structuren en processen een beetje begin te zien, valt mij op dat het ene eigenlijk te maken heeft met het ander. Als je namelijk verwacht dat je weet waar je aan begint, maar het blijkt volledig anders te zijn dan kun je diep teleurgesteld raken in je verwachting, een ander en soms jezelf. En dit is zoals ik het zie, precies wat er aan de hand is binnen de politiek. 

Ook in de politiek herkende men dit probleem en men moest de burger beter betrekken bij de processen. Het toverwoord is dan ook Participatie! 15 september werd er zelfs een heuse participatie avond opgetuigd voor zowel de burger alsook de politiek om te kijken hoe we dit “samen” konden aanpakken en hoe we van elkaar konden leren om dit te verbeteren. De zaal was vooral gevuld met ambtenaren en de echte burgers kon je op één hand tellen helaas. Hiermee zou je denken dat de avond dus niet geslaagd was, maar niets is minder waar. Het deed me namelijk wel beseffen waar het, ondanks alle inzet en de vele participatietrajecten van de gemeente nu namelijk misgaat.

Participatie is namelijk heel subjectief. Het betekent voor iedereen iets anders en de doelstelling is voor iedereen ook anders. Voor bijvoorbeeld een projectontwikkelaar kan participatie betekenen dat hij omwonenden op de hoogte houdt van zijn plannen en planning terwijl de bewoner wellicht het idee heeft dat hij nog kan bijdragen en input kan leveren om het project vorm te geven. Eigenlijk moet het toverwoord dus niet zijn Participatie maar Communicatie, en wel in een heel vroeg stadium. Juist op dat moment moet je iedereen die betrokken is aansluiten, op hoofdlijnen in project meenemen, meningen ophalen en vooral heel duidelijk afspreken wat de rollen en verwachtingen van elkaar zijn.

Op die manier is aan de voorkant al duidelijk voor iedereen wat zijn of haar rol is. Dat dit soms niet de rol is die men gehoopt had is dan logisch maar we moeten ook niet bang zijn om de waarheid te vertellen. Minder goed nieuws deel je toch ook juist met vrienden en dit schept een band en een relatie? Dan ben je pas open en transparant! Hierbij denk ik dan altijd maar aan de volgende woorden:

Mensen zullen vergeten wat je hebt gezegd, en zullen vergeten wat je hebt gedaan, maar zullen nóóit vergeten welk gevoel je ze hebt gegeven (citaat: Maya Angelou).

Als GBK zijn wij dan ook voorstander om, zeker bij grote onderwerpen al vanaf het begin een werkgroep in te stellen van omwonenden, belanghebbenden, en specialisten. Hiervoor zijn we aan het onderzoeken welke mogelijkheden er zijn, en vinden we gelukkig raakvlakken bij andere partijen. Hier willen wij ons hard voor maken. de politiek moet voor iedereen weer leuk worden. Dus eerst maar eens samen leren Communiceren, en dan komt die participatie vanzelf wel…