Humor met een boodschap: Druk op de ketel
· leestijd 2 minuten Algemeen(door Marcel Kalter uit IJsselmuiden)
Vorig jaar was ik bij iemand in Kamperveen op bezoek. Ik werkte toen nog als adviseur in de zonnepanelenbranche. Een mooie kerel. Gezellig, nuchter en realistisch. Het werd een leuk gesprek. De koffie vond gemakkelijk de weg naar mijn mond. Binnen de kortste keren had ik het derde bakkie achter de kiezen. Op mijn leeftijd is de kans dan groot dat je blaas seintjes gaat geven. Zo ook deze keer. Ik begon wat te verzitten. Eerst het linkerbeen over het rechter. Daarna omgekeerd. Plassen doe ik zo wel ergens naast een weiland, schoot door mijn hoofd. Ik wist wel een mooi plekje in het buitengebied. Toen ik in de auto zat, had ik het bijna niet meer. De druk was zo groot, dat ik het gevoel had dat ik ieder moment kon ontploffen.
Ik parkeerde mijn auto op een afgelegen weggetje voor het hek van een weiland. Ik stapte uit en kon een natte broek nog maar net voorkomen. Ik denk dat dit een van de fijnste plassessies in mijn leven is geweest. Deze staat in ieder geval in de top drie. Het leek wel vijf minuten te duren. Heerlijk. Wat een opluchting. Maar dat duurde niet lang. Ik startte de auto en wilde achteruit rijden. Ik gaf wat gas met nul resultaat. Het had die week wat geregend en mijn banden hadden daardoor geen grip op het natte, gladde gras. Wat ik ook probeerde, het mocht niet baten. Ik belandde steeds verder in de shit. Mijn auto zat aan alle kanten onder de modder. Nu had ik pas druk op de ketel! Ik voelde me machteloos. Wat een sukkel ben ik toch. Ik moest die klant van net maar weer bellen om te vragen of hij me kon helpen. Ik vertelde hem hoe zijn koffie mij indirect in de problemen had gebracht. Hij lag natuurlijk in een deuk. Er waren rondom zijn bedrijf wat mensen aan het werk met kranen en heftrucks. Die waren bijna klaar en dan zou hij vragen of een van de mannen mij kon bevrijden uit deze hachelijke situatie. Dat kon dus nog wel even duren.
Ik besloot daarom een stuk langs het weggetje te lopen. Aan de kant van een sloot viel mijn oog op wat steigerhout. Dit kon mijn redding weleens zijn. Dat was het gelukkig. Na wat gemartel kreeg ik het hout goed achter een van mijn voorwielen. Dit was de grip die de band nodig had. Olé, de tweede opluchting van de dag. Ik kon mijn klant weer opbellen dat ik geen hulp meer nodig had. Ik voelde me trots. Heel trots. Ik had mijn probleem zelf veroorzaakt, maar dit keer ook zelf opgelost. En dat is best bijzonder. Ik sta namelijk niet bekend als de handige Harry van de gemeente Kampen. De volgende keer pis ik bij de klant gewoon het porselein weer van de pot. Dit gebeurt me echt nooit meer…
