Column Ondernemen in Kampen: Niets is wat het lijkt

Bij deze eerste column die ik schrijf voor De Brug in 2022 houden het Corona-virus en vooral ook de verregaande beperkingen ons helaas nog steeds in de greep.

Terwijl we aanvankelijk in 2020 wellicht nog dachten dat we er met hooguit een paar maanden toch wel vanaf zouden zijn blijkt nu, twee jaar later, helaas niets minder waar. En waar en vooral ook wanneer dit “eindigt”, weet werkelijk niemand. 

Als voorzitter van VOC Kampen word ik er intussen, samen met de andere bestuursleden toch al met al ook wel wat moedeloos van; voor de zoveelste keer hebben we eind vorig jaar en ook begin dit jaar prachtige bijeenkomsten voor onze leden, die we iedere keer weer al ruim van te voren hadden voorbereid, alsnog definitief moeten annuleren. Zo dus ook onze nieuwjaarsbijeenkomst die traditiegetrouw nu al jaren wordt gecombineerd met een zogenaamd politiek cafe, een bijeenkomst waaraan alle fractievoorzitters van de lokale politieke partijen actief en ook graag deelnemen en ook de burgemeester en verschillende wethouders geven steevast acte de présence. Het was juist dit jaar vooral ook een mooie gelegenheid om onze nieuwe burgemeester en wethouder kennis te laten maken met de VOC en haar leden. Maar helaas, het zat er dus dit jaar opnieuw niet in om deze bijeenkomst door te laten gaan. En dat terwijl er binnenkort verkiezingen op stapel staan en de lokale lijsttrekkers toch zonder uitzondering stonden te popelen om met de ondernemers -en ook elkaar- in gesprek en zeker ook discussie te gaan. 

Iets luchtigers dan
Eind vorig jaar had ik een intakegesprek met Rémon, een ondernemer die “behoefte had aan coaching”. Althans, hij zelf nog niet eens zozeer, maar als mede-directeur van een grote onderneming had zijn compagnon hem voorgesteld om toch echt een keer een coachingsgesprek met mij aan te gaan. Ook zijn vrouw juichte dat alleen maar toe, gaf Rémon telefonisch al aan.

Rémon zat nog maar nauwelijks bij mij op de bank, toen hij mij direct al begon uit te leggen dat hij feitelijk was “doorgestuurd door zijn compagnon”, dat ook zijn vrouw dat dus verstandig leek, maar dat het toch wel héél belangrijk was dat mij echt heel goed duidelijk was of anders werd dat al zijn problemen toch vooral niet aan hemzelf lagen. Hij begon gehaast en vooral ook  echt verongelijkt te vertellen over het gedrag van zijn compagnon en ook zijn vrouw en vooral ook hoeveel last hij daar toch wel iedere dag weer van had.

Nog voor hij überhaupt was uitgepraat stond ik op, gaf ik hem een hand en wenste ik hem heel veel sterkte met alles!

Rémon vroeg verbouwereerd of we dan soms nu al klaar waren met dit eerste coachingsgesprek. “Ja toch?”, zei ik, “want vast staat toch dat alles aan je compagnon en ook je vrouw ligt”? Nogal van slag van mijn houding en reactie, stamelde Rémon: “Nou, wellicht is het ook wel de manier waarop ik er zelf allemaal mee omga”.

“Kijk”, zei ik, “dan komt mijn expertise in beeld en niets is dus wat het lijkt”, gaf ik Rémon aan. Ik schonk hem een tweede kop koffie in terwijl we ons intakegesprek vervolgden en sindsdien volgden er al verschillende andere coachingsgesprekken. 

Chris Wiekeraad, advocaat-eigenaar Wiekeraad Advocatuur, NLP-coach & voorzitter VOC Kampen