De kauwgombal
· leestijd 2 minuten Algemeen(door Marcel Kalter)
‘Mam, mam, kijk eens!’ Zo kwam laatst een jochie in de supermarkt juichend op z’n moeder af. Blij dat hij was. Bijna in extase. Dat kon je aan alles zien en horen. Een doos met ijsjes hield-ie omhoog. Van die ijsjes met een kauwgombal onderin.
Waarschijnlijk ken je ze wel. Ik moest direct aan vroeger denken. Aan het zwembad. Daar kocht ik ze vaak. Ik was dol op die dingen. Pure bodemdrift. Om zo snel mogelijk bij die kauwgombal te zijn. Ik had er zelfs hoofdpijn voor over. Als ik eraan terugdenk, moet ik lachen. Want die kauwgombal was niet te vreten. Twee keer kauwen en de smaak was weg. In dat kleine ventje in de winkel zag ik mezelf. Bijna 50 jaar geleden.
15 oktober ging ik met mijn jongste zoon naar Liverpool. Voor een mannenweekend met z’n tweeën. We keken ernaar uit. Vooral naar de wedstrijd Liverpool-Manchester City. Een absolute kraker in de Premier League. Maar eerst de horde op Schiphol nemen. Met de herfstvakantie in aantocht hadden ze enorme drukte voorspeld. We waren daarom vroeg op het vliegveld. Veel te vroeg. We moesten een paar uur overbruggen. Op een gegeven moment kwam er een stel naast ons zitten met 2 kinderen. Vooral het kleine mannetje trok de aandacht van Sam en mij. Pet achterstevoren, guitige kop, pretoogjes en grappige schoenen. Hooguit 2 jaar. Maar een Pietje Bell in de dop. Zijn vader had ergens op Schiphol een doos speelgoed op de kop getikt. Met een vliegtuig en een auto met aanhanger erin. Het dreumesje had het niet meer. Compleet door het dolle heen. Zo mooi om te zien. En maar pielen om die aanhanger achter het autootje te krijgen. In onze ogen was-ie blij met niets.
Complete randdebielen, die elkaar van alles toewensenOp de tribune in het stadion kwamen Sam en ik erachter wat de tijd met veel kinderen doet. In dit geval mannen. Complete randdebielen, die elkaar van alles toewensen. Vooral veel ellende. Achter ons zaten twee jonge mannen van midden twintig. De hele wedstrijd hebben ze gescholden op alles en iedereen van Manchester City. Super lachwekkend, maar triest tegelijk. Er werd ons door beide elftallen namelijk een wedstrijd voorgespiegeld om van te smullen. Voetbal op het allerhoogste niveau. Iets wat je van het IQ van veel toeschouwers niet kunt zeggen. Waar gaat het in hemelsnaam mis?
Veel materiële dingen hebben een beschermlaag. Wij niet. De grootste uitdaging is jezelf te zijn in een wereld waarin iedereen je probeert te veranderen. Dat begint als kind al. Thuis. Op school. Tijdens sport. Eigenlijk overal. Je leert heel snel hoe het ‘heurt’. En niet wat fijn voor jou voelt. De vele ‘heurtjes’ verdrijven het kind bij 9 van de 10 jonge mensen. Het kind voelt zich niet meer thuis en gaat letterlijk ‘buitenspelen’. Om nooit meer terug te komen. Ik vind het jammer. En je kunt in mijn ogen altijd terug. Op zoek naar de figuurlijke kauwgombal. Die smaakt wel naar meer…
