Afbeelding
Foto: Aangeleverd.

Column burgemeester Sander de Rouwe: Vredestichters

· leestijd 2 minuten Algemeen

Al rennend het Muntplein op (mijn vrouw op hakken en ik in pak) hoorden we voor het eerst het magistrale Hinsz-orgel. We waren uitgenodigd voor het Benefietconcert in de Bovenkerk. Rusland was bruut Oekraïne binnengevallen. Kampen kwam in actie. We kwamen net niet verlaat de bomvolle kerk binnen. Het eerste nummer was door de organist ingezet. Buiten en al rennend konden we het horen. Het nummer zou nog maanden in mijn hoofd malen: Geef vrede, Heer, geef vrede.

Geef vrede, Heer, geef vrede. Een lied van Jan Nooter. U hebt dit lied, misschien net als ik, de laatste tijd zelf ook vaker gezongen. Het lied vertolkt immers zo goed de angst, maar ook het verlangen dat een mens kan hebben. Het is een lied van alle tijden. Van toen en van nu. Van hier en van elders.  

Vrede. Weten we eigenlijk wat dat precies is? Het is een belangrijke vraag waar we rond deze dagen elk jaar bij stilstaan sinds het einde van de verschrikkelijke Tweede Wereldoorlog. Vrede. Het is een woord waar we deze maanden extra naar verlangen sinds het begin van de verschrikkelijke oorlog hier vlakbij in Oekraïne.

Vrede en vrijheid. Het zijn 2 moeilijke en kostbare woorden. Als kind op de basisschool snapte ik niet goed wat deze woorden nu precies betekenden. Totdat een Friese verzetsstrijdster ons in de klas vertelde wat het voor haar betekende. “Vrede is leven zonder angst”, zei ze treffend. Ik zou het mijn leven niet vergeten.  Zij kon het weten. Als slachtoffer, als verzetsstrijdster en later als vredestichter.

Afgelopen week herdachten we die vrede en onze vrijheid in het bijzonder. We staan stonden stil bij oorlogsslachtoffers. Bij hen die gedurende de Tweede Wereldoorlog de hoogste prijs betaalden. We luisterden naar verhalen van mensen die de oorlog hebben meegemaakt. Het is nu aan ons om de verhalen levend te houden en ze door te geven aan de volgende generaties. Het is aan ons om te weten wat vrede en veiligheid is. Het is aan ons om elkaar te verstaan én om vredestichters te zijn van deze tijd. 

Onze gemeente kent vele vredestichters. Bij het schrijven van dit artikel denk ik aan Jan ten Berge. De brandweerman uit IJsselmuiden die samen met vele andere mensen brandweermateriaal verzamelt en op de goede plaats weet te krijgen in de brandhaard van Europa. Ik denk aan de vele gezinnen die Oekraïners inmiddels al maanden opvangen. Belangeloos en zonder twijfel. Ik denk ook aan de medewerkers van het COA en de vrijwilligers die zij nu zoeken om de onbekende onbekenden op te vangen. Sinds vorige week vangen zij in alle stilte 100 asielzoekers op. 

Vrede begint met de ontmoeting en een glimlach. Dat is mijn stellige overtuiging. Elkaar in de ogen aankijken, glimlachen en dat zonder enig voorbehoud, zonder enig vooroordeel, zo een vredestichter zijn. Makkelijker is het niet. Moeilijker ook niet. 

Onze gemeenschap staat doorgaans bol van de activiteiten, maar niet op onze nationale Bevrijdingsdag van 5 mei. Opvallend. Wie de nationale vrijheid gemeenschappelijk wil vieren kan die dag naar Zwolle, Amsterdam, of zoals ik met mijn dochter deed naar Berlijn. En dat is goed. Vrede begint namelijk ook met de ontmoeting. Met het zien van de ander.

Kampen kent dit jaar zijn eigen Bevrijdingsdag, of beter gezegd: vredesfestival. Volgende week zaterdag 14 mei staat onze stad vol van de vredesactiviteiten tijdens het ontmoetingsfestival. Ik kijk ernaar uit en ben er graag bij. En als ik daar naartoe fiets zing ik in mijn hoofd de laatste zinnen van dat ene lied daaruit die Bovenkerk eerder dit jaar: “opdat wij zouden leven, bevrijd van angst en pijn, de mensen blijdschap geven en vredestichters zijn”. 

Nick de Vries

Nick de Vries