Wa’k nog wol zegg’n: Gerrit van der Veer
· leestijd 3 minuten Algemeen(door Jac Ruiten)
In de rubriek Wa’k nog wol zegg’n laat Jac Ruiten wekelijks markante Kampenaren aan het woord die op het gebied van werk, hobby of leven een onuitwisbare indruk maken of gemaakt hebben op de Kamper samenleving. Deze week is het de beurt aan: Gerrit van der Veer.
Ik stap aan boord van de “SPES” wat “hoop”betekent. Eigendom van Gerrit van der Veer en Ingela Abbing. Gerrit, een Kampenaar in hart en nieren met een grote liefde voor het water en alles wat zich er op en er in bevindt. Zoals een landrot vaste grond onder zijn voeten wil, wil Gerrit klotsend water voelen. Een prachtig verbouwd vrachtschip met alles wat je in een gewoon huis ook aantreft maar dan mobiel en op het water. Gerrit doet het meeste zelf getuige de ruime en uitgebreide werkplaats in het ruim van het schip. Met gepaste trots en passie vertelt hij over zijn belevenissen. Zijn trouwe viervoeter volgt en we belanden uiteindelijk in het woonvertrek aan de achterkant.
Timmerman/Schipper
Zijn fascinatie voor de scheepvaart begon toen hij als 15 jarig jongetje als leerling timmerman bij Kaandorp zijn eerste tweemaster bouwde. Via Toon Slurink ging hij varen op de “Nooit volmaakt”.“De Alida” was zijn volgende project. Daarmee maakte hij in 1980 onderdeel uit van de “Hanzestadcompagnie”. Hoogte en dieptepunten volgden. Na bijna te zijn omgeslagen volgde een glorieuze overwinning op “Rooie Gerrit”. Een schier onoverwinnelijke zeiler. Die hem feliciteerde met de legendarische woorden: “En de eerste prijs is voor Gerrit en dat bin ik niet grrrrrrrrr!”
Er volgden nog vele schepen daarna. Met de schoener “Bisschop van Arkel” voer hij naar Engeland en Brugge en vanaf 1986 naar de Oostzee. Zijn nieuwsgierigheid naar wat er achter de horizon zou liggen bracht hem steeds verder!
Oost Duitsland
Zo mocht Gerrit aan den lijve de hereniging van Oost- en West Duitsland ervaren. De herinnering roept beelden op van oude vervallen steigers, op zinken staande schepen, verpauperde havensteden en ga zo maar door. Hij vertelt: “ Als je aanlegde moest je oppassen dat je bij vertrek niet de verrotte steiger achter je aan sleepte. We betaalden havengeld en vroegen: Waar is de haven? Het waren echter wel vriendelijke mensen.” Bovendien leerde Gerrit tijdens een van die tochten Ingela kennen. De vonk sloeg over en het vuurtje brand nog steeds. Zij werd aangestoken door het enthousiasme van Gerrit en zijn liefde voor de scheepvaart . “De Banjaard” werd het volgende schip, dat later voor een aantrekkelijk bedrag verkocht werd waardoor “De Meander” in beeld kwam, een tweemast stagzeilschoener en ja, u raadt het al, hij wilde weer verder……!!
Antartica
“Ushaia” werd de bestemming. De zuidelijkste stad ter wereld in de provincie Vuurland, Argentinië. Om van daaruit tochten te verzorgen naar Antarctica met 14 gasten en 3 bemanningsleden aan boord. Een adembenemende ervaring. “Alsof je door een dierentuin vaart met walvissen links en rechts van het schip en natuurwonderen die je alleen in films ziet.” Het schip werd er heen gevaren door Eef Willems. Gerrit en Ingela werden enige tijd later ingevlogen om niemandsland te gaan verkennen. Een fantastische ervaring vastgelegd door fotograaf Flip de Nooyer die voor het WNF 10 weken meevoer en de wonderschone natuur vereeuwigde in een prachtig fotografisch scheepsjournaal (Zie boek “Bestemming Antarctica”).
4 Weken lang voer hij mee op de 500 km. lange reis naar de Falkland eilanden. Langs Kaap Hoorn waar de Drake passage zijn ware gezicht toonde. Windkracht 11, regen, sneeuw, en golven van 10 m. Hoog. De pacific is daar 6000 m diep het continentale vlak 1000 m. Je kunt je wel voorstellen wat die watermassa die tegen die muur beukt voor gevolgen heeft voor de omgeving. “Het weer kan in 10 minuten omslaan van warm tot zeer guur en koud”, volgens Gerrit. Na al die pinguïnkolonies, zeevogelkliffen en stranden vol zeeolifanten, voeren Ingela en Gerrit terug naar Nederland. Een halve wereldreis die 7 maanden duurde en hen langs onvergetelijke locaties voerde. Na nog wat omzwervingen met groepen vanuit Noorwegen en Oost Duitsland keerde de rust wat terug en ontsproot in Kampen een nieuw plan.
De Veerman
Een combinatie tussen een party en een rondvaartboot werd geboren. “De veerman van Kampen” (vernoemd naar de opa van Gerrit die daadwerkelijk 22 jaar veerman was ). Na 15 maanden hard werken werkelijkheid en wat gesteggel met de gemeente kreeg het zijn vaste ligplaats aan het ‘Van Heutzplein’. 10 Jaar lang lieten ze mensen genieten van de schoonheid van het water rondom Kampen. Nu genieten en berusten ze op hun ‘Spes’ . “Misschien nog een overnaads bootje bouwen, een reis naar Nieuw Zeeland? Gerrit gooit er nog een aantal anekdotes uit: “Koning Willem Alexander die aan boord kwam zonder dat iemand er van wist”. En het bruidspaar dat aan boord in de echt werd verbonden door een priester: “De eerwaarde ging van boord en (wat niemand wist) hij verloor bij het aan wal stappen zijn kunstbeen.” Waarop Ingela hem de troostende woorden toesprak: “Oh dat gebeurt wel vaker hoor!!! En de stuurman er nog aan toevoegde: “Nou je voelt in ieder geval niet dat je natte sokken hebt!…” Het leven is voor Gerrit één groot avontuur. De horizon?… die blijft nog even waar hij is…..
Is getekend te Kampen ……….Gerrit van der Veer!!!
Jac Ruiten
