Humor met een boodschap: Leef je dromen
· leestijd 2 minuten Algemeen(door Marcel Kalter uit IJsselmuiden)
Dromen. Kinderen zijn er goed in. Gewoon in het wilde weg. De een wil astronaut worden. De ander popster of profvoetballer. Als kind mag het. Dromen met je ogen open. Niemand vindt het gek en niemand houdt je tegen. Het woord ‘onrealistisch’ valt nergens. Helemaal nergens. De weg voor plan A is vrij. Geen versperring te bekennen. In de verste verte niet. Uiteindelijk gaat door dit plan toch vaak een dikke streep.
De meeste mensen laten zich namelijk leiden door kansberekening. Of kun je lijden hier beter met een lange ‘ij’ schrijven? De enige Nederlandse astronauten die ik ken, zijn Wubbo Ockels en André Kuipers. De kans om astronaut te worden is dus klein. Die om profvoetballer te worden misschien nog kleiner. Want er zijn veel meer potentiële profvoetballers dan astronauten. En wie breekt na The Voice door als zanger of zangeres? Ze zijn op één hand te tellen. Op het voortgezet onderwijs wordt plan A daarom vervangen door plan B. Aan plan A kleven toch te veel risico’s. De mooie ideeën en idealen worden overschaduwd door angsten. Wat als? Ik red het toch niet. Anderen zijn daar veel beter in. En ga zo maar door. In het Engels klinkt het zo mooi: ‘We are so scared of failure that we fail to try. That’s why we turn around before the finish line.’
De mooie ideeën en idealen worden overschaduwd door angsten. Wat als? Ik red het toch niet.
Laatst mocht ik optreden tijdens een feest van iemand die 80 werd. De hele familie was erbij. De kleinkinderen ook. Zo mooi. Die kleine hummeltjes staan vol bewondering te kijken. Naar wat ik aan het doen ben. Lekker dansen. Zonder schaamte. Overal met de tengels aanzitten. Ook zonder schaamte. Gewoon onbevangen in het leven staan. Alles in zich opnemen. Met het besef dat alles nog mogelijk is. Dromen met de ogen open. Heerlijk.
De meeste volwassenen dromen alleen nog met de ogen dicht. Kan ook fijn zijn. Heel fijn zelfs. Ik heb dromen gehad, die ik best live had willen meemaken. Soms was ik ook blij dat het maar een droom was. Als klein kind had ik talent voor dagdromen. Lekker voor me uitstaren en groots denken. Alles kon. Niets was te gek. In de auto doe ik het nog weleens. Maar niet meer op het niveau waarop een kind het kan. Ik ben het gewoon verleerd. Op social media zag ik vorig jaar wat rekensommen van een jongetje voorbijkomen. Zijn vader had het gedeeld. Eerst een rijtje met alleen cijfers. Daar stond ook 5 x 7 = 35 tussen. Daaronder hetzelfde rijtje, waarbij het tweede cijfer was vervangen door letters. Er stond dus 5 x zeven. Het antwoord van zijn zoon was dit keer ‘heel fijn zand’. Dit kind zou van mij geen 10 maar een 11 krijgen. Beide antwoorden zijn namelijk goed. Hij ziet zichzelf in de zandbak zitten met z’n schepje en de zeef. Letterlijk dromen met zijn ogen open. Fantastisch toch? Kon ik het nog maar zo…
