Gerards Coronakrabbels: Deel 23: Onrecht
· leestijd 2 minuten Sport(door Gerard Meijeringh)
Het coronavirus regeert. Dikwijls beseffen we nauwelijks wat we meemaken en verlangen we terug naar de goede tijden waarin we leefden als ‘God in Nederland’. Een periode die nog maar even achter ons ligt, maar toch zo ver weg lijkt. In de huidige moeilijke periode probeer ik wat verlichting te brengen met een reeks ‘Coronakrabbels’. Over alledaagse dingen in de wondere wereld waarin het coronavirus voorlopig nog steeds de dienst uitmaakt.
Het is vrijdag 4 december wanneer mijn blik valt op een opvallend bericht in de krant. ‘Femke Heemskerk wil haar uitschakeling in de kwalificatie voor Tokio op de 50 meter vrije slag aanvechten’, kopt De Telegraaf. Normaal heb ik het niet zo op jammerende topsporters, maar dit is anders. Ik voel met Heemskerk mee, met haar gevoel van onrecht.
Heemskerk is het zoveelste slachtoffer van het coronavirus. Niet qua gezondheid, maar sportief gezien. Vorig jaar voldeed ze op de 50 meter vrije slag aan de limiet voor de Olympische Spelen in Tokio. Door het coronavirus gingen de Spelen echter niet door. En dus moest ze in de herkansing. Dat ging echter faliekant verkeerd en buiten haar schuld om. De zwemster moest in quarantaine toen haar man positief werd getest op het coronavirus. En dat betekende dat ze niet kon deelnemen aan het kwalificatietoernooi voor de Olympische Spelen. In Rotterdam piekte Valerie van Roon. Ze was sneller dan de tijd waarmee Heemskerk zich eerder kwalificeerde en verdiende een olympisch ticket voor Tokio. Maar er kleeft een brok van oneerlijkheid aan. Heemskerk kon er niet voor strijden. Thuis op de bank glipte het olympisch ticket tussen haar vingers door. Dat lijkt me buitengewoon frustrerend voor een topsporter. En dat bleek. Ze had slapeloze nachten en besloot om de toewijzing aan te vechten.
De zwemster vindt dat haar onrecht is aangedaan. Dat kan ik me heel goed voorstellen. Ik ben nog meer op haar hand, als ik even later de reactie lees van André Cats, de technisch directeur van de Koninklijke Nederlandse Zwembond (KNZB). “Het is in de reglementen opgenomen. Geen uitzonderingspositie.” BAM, een vette streep door de naam Femke Heemskerk op de 50 meter vrije slag in Tokio. Het heeft niets met een eerlijke competitie te maken. Het doet me denken aan een bericht in de zomer. In augustus werd de voetbalclubs Slovan Bratislava en FC Prishtina uit de respectievelijk Champions League en Europa League gekegeld door de Europese voetbalunie UEFA, omdat ze door enkele besmettingsgevallen niet konden spelen. De twee clubs kregen een reglementaire nederlaag van 3-0 aan hun broek. Hoofdschuddend las ik het bericht. Hadden ze dat ook gedaan met Real Madrid of Manchester City? Wat een onrecht!
In deze coronatijd voelen veel mensen zich oneerlijk behandeld. Denk aan de horeca. Al maandenlang zijn cafés en restaurants gesloten, maar ondertussen puilen de winkelstraten uit van het winkelend publiek. Tijdens Black Friday kwam deze tegenstelling maar weer eens duidelijk naar voren. Café-eigenaren hadden de zaken uitstekend voor elkaar, maar moesten de boel gelijk weer op slot gooien bij de nieuwe lockdown in oktober. Ik nam op 14 oktober afscheid van Café Stroomberg. Alvast prettige kerstdagen Hans, zei ik tegen de barman op het mooiste terras van Zwolle. Inmiddels is duidelijk geworden dat ik toen zelfs te positief was.
Het zorgt voor een gevoel van onrecht in de horeca. En dat kan ik goed begrijpen, hoewel ik ook begrip heb voor de maatregelen van het kabinet. Maar waar is de stip aan de horizon? Het kabinet legt de verantwoordelijkheid neer bij de inwoners van Nederland, maar dat blijkt steeds minder te werken. Teveel mensen weten niet hoe snel ze naar de winkels moeten rennen. Steeds maar weer. Het zorgt voor veel te drukke winkelstraten en het leidt tot veel besmettingen en steeds strengere coronamaatregelen. Mijn leven wordt steeds meer bepaald door een stel dwazen dat zich nergens wat van aantrekt, maar waar ik geen invloed op heb. Ik voel me machteloos in coronatijd. Wat een onrecht!
