Column wethouder Nieke Jansen: ‘Doe maar gewoon?’

“Doe maar gewoon…”  (en als lezer kunt u de zin vast afmaken). De uitspraak of de gedachte lijkt bij de aard van Kampen te passen. Volgens mij mag Kampen best wat trotser zijn op zichzelf. Er gebeuren hier veel bijzondere dingen, waarvan we zelf niet  opkijken of verwonderd raken. Maar als ik met mensen van buiten Kampen rondloop door onze gemeente en door hun ogen kijk, dan zie ik  op veel plekken mensen dingen realiseren die best bijzonder zijn. Dat lijkt ‘als vanzelf’ te gaan maar meestal lukt dat zo goed omdat mensen zich met ziel en zaligheid ergens voor inzetten.

Neem nu het Ontmoetingsfestival en het korenfestival. Bent u er ook geweest? Het is intussen twee weken geleden maar wat een feest was het! Ik mocht aanschuiven aan de meterslange lunchtafel met ruim driehonderd anderen. Mooie gesprekken ontstonden daar aan tafel, tussen jong en oud, Kampenaren en mensen van buiten, mensen met een smalle beurs en mensen met een goed gevulde portemonnee, mensen die hun wortels hier hebben en mensen die hun land moesten ontvluchten. Die gesprekken konden ontstaan omdat mensen ‘gewoon’ nieuwsgierig waren naar elkaar zich lieten zien aan elkaar. Wat hebben we elkaar dan ongewoon veel te vertellen! 

Kijken met de ogen van een ander kon letterlijk op het Koeplein, waar je kon ervaren wat er gebeurt als je geblinddoekt taart eet. De vork verdween vaker zonder dan met een stukje taart in de mond. Ik zag daar mooie gesprekken ontstaan. Mensen vertelden elkaar  wat minder of slecht zien betekent; hoe ogenschijnlijk ‘gewone’ dingen ineens een stuk lastiger of onmogelijk worden. Door zulke ervaringen en ontmoetingen kunnen we ons een beetje verplaatsen in die ander. Dat lukt alleen als we verder kijken dan wat zich op het eerste gezicht aandient. Bijzonder is het, als we daar samen stappen voor zetten.

Een ander bijzonder voorbeeld is wat er ontstaat op begraafplaats Bovenbroek. De beheerder van de begraafplaats kreeg  steeds vaker de vraag om een vuurtje of een praatje over wat er groeit. Hij ontdekt dat het meestal helemaal niet om het vuurtje gaat, maar om het praatje dat daarop volgt. Hij bedenkt met zijn collega’s dat je dat praatje ook kunt organiseren.  Eerst komt er een picknicktafel, later volgt een blokhut voor bescherming tegen wind en regen. Gastvrije vrijwilligers zijn elke ochtend aanwezig en soms ook ’s middags te vinden. Het is een plek geworden waar mensen verhalen delen. Maar samen stil zijn kan ook. Je kunt hier letterlijk en figuurlijk ‘op verhaal komen’, zoals een vrijwilliger het mooi uitdrukte. Het lijkt heel gewoon maar het is best bijzonder. Zo wordt een ‘gewone’ begraafplaats een buitengewone ontmoetingsplaats. Om dat nog meer luister bij te zetten, worden op begraafplaats Bovenbroek de komende tijd enkele momenten van ontmoeting georganiseerd in combinatie met muziek en theater.  

Als het mag, deel ik nog een voorbeeld. Eens per week komt in kunstencentrum Quintus een groepje mensen bijeen om te bewegen op muziek. “Dans en muziek als medicijn” is het motto en daar hoort ook bij dat het plezier geeft en ontspanning. De activiteit is bedoeld voor  mensen met niet-aangeboren hersenletsel, bijvoorbeeld door een hersenbloeding, MS of (beginnende) dementie en hun partners of mantelzorgers. De groep wordt begeleid door twee professionele dansers. Ik heb er laatst mee mogen doen en heb de ontspanning en het plezier aan den lijve ondervonden. Nieuwsgierig geworden? Er is plaats voor nog meer mensen. Genieten van muziek en dans is echt niet alleen voor jonge, gezonde mensen of mensen die er van nature goed in zijn. Dat bewijst dit pareltje in Kampen, zomaar achter de muren van Quintus te vinden. 

Doe maar gewoon? Ik keer het liever om: gewoon doén!

 ‘Het beste van Kampen’ is een verzamelnaam voor projecten van zes Kamper organisaties die kunst en cultuur inzetten om een positieve gezondheid te bevorderen. ‘Het beste van Kampen’ bestaat dit jaar uit 19 initiatieven, waarvan er hierboven twee zijn uitgelicht.